Enkele jaren geleden verscheen van de hand van de bekende biograaf Pierre Assouline al een biografie over de vader van het moderne Europese stripverhaal. In dit jubileumjaar, waarin de eeuwig jonge reporter 75 wordt, waagde eindelijk ook kenner Benoît Peeters zich eraan. De man die op vraag van de meester zelf in 1982 De wereld van Hergé schreef, heeft niet zoveel nieuws te melden, maar legt zijn eigen accenten.
Peeters heeft Hergé dus ontmoet en stelde vast dat die man, die zozeer het saaie en sympathieke beeld dat van hem bestond conserveerde en controleerde, ook heel erg gewoon en menselijk was, een "levendige en bijna harde man". Hij wil dus gaan voor de empathische levensbeschrijving, voor een kijk achter en een interpretatie of analyse van de biografische feiten. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar biografen weten dat dat niet zo is: Hergé is bv. ontelbaar vaak (via zijn werk) geïnterpreteerd op verschillende manieren.
De auteur verwijst ook rechtstreeks naar het standaardwerk van Assouline, die "slechts een secundaire betekenis aan de gesprekken met getuigen" hechtte. Zijn belangrijkste bedenking over zijn voorganger heeft de biograaf over diens "onevenredige" aandacht voor Hergés houding tijdens de oorlog. Assouline had echter de verdienste alles voor de eerste keer uitgebreid op een rijtje te zetten. Peeters hoeft dat niet meer te doen en zo komt alles wat evenwichtiger over; wel bewijst hij dan weer dat Hergés loyaliteit het haalde van zijn pragmatisme tegenover veel vrienden die echt fout en aangebrand waren en die hij levenslang heeft gesteund, nooit verloochend.
Deze biograaf gaat vooral in de getuigenissen op zoek naar het persoonlijke beeld van Georges Rémi. Hij heeft een aantal mensen gesproken die nog nooit waren bevraagd, zoals Hergés neef en nicht. Dat leverde geen primeurs op, maar de bedoeling om de mens achter het instituut naar voren te halen zet op die manier inderdaad de toon. Dat geldt ook voor de nooit eerder aangehaalde brieven van Hergé aan zijn eerste vrouw Germaine Kieckens en aan zijn secretaris Marcel Dehaye. De auteur heeft dat materiaal flink wat plaats gegeven: massa's vrij uitgebreide citaten ondersteunen de tekst, soms verstikken ze hem een beetje, want ook voor de ministe gebeurtenis of anekdote wordt nog eens de bron geciteerd.
Wat deze biografie op gelijke hoogte brengt met die van Assouline, is dat Peeters zich aan zijn voornemen houdt om het oeuvre als een onderdeel van Hergés leven te behandelen. De mooie titel die deze exegeet heeft gekozen, dekt dan ook echt de lading. "Ik ben ervan overtuigd dat er tussen het oeuvre van een scheppend kunstenaar en zijn leven altijd een verband bestaat, en dat wilde ik uitdiepen." De invalshoek ligt voor de hand, maar kent een geslaagde uitwerking. Een autobiografische interpratie van de avonturen van Kuifje is niet nieuw en voor een biografie mag je daar niet te ver in gaan, maar als leidraad voor de ontwikkelingsroman die Hergés leven is, is het verhelderend. Zonder Kuifje, zo wordt duidelijk, was er geen Georges Rémi zoals wij hem kennen. "Album na album heeft Kuifje Hergé geschoold en hem naar onvoorstelbare horizonten geleid."
Deze biografie heeft trouwens ook aandacht voor de andere creaties van de stripmeester, vooral de plaats van Kwik en Flupke daarin is interessant. Daar ontbrak het bij Assouline aan. Maar net als die moet ook Peeters keuzes maken: hij wil behalve op bepaalde albums ook ingaan op crisisperioden. Dat lijkt uiteindelijk de unique selling proposition van deze uitgave; de zwarte bladzijden uit Hergés leven waren bekend, maar vanuit een consistent verhaal over hoe 'vader' Kuifje zijn 'zoon' kon verstikken, kweekt de auteur veel begrip voor Hergé en slaagt hij er effectief in een empathisch beeld van hem te schetsen.
Dat beeld van de stripmeester lijkt stilaan vrij volledig te worden, ondanks de moeite die hij in zijn leven lijkt te hebben gedaan om dat te vermijden. Dit boek kan prima naast dat van Assouline staan; ze vullen elkaar goed aan. Een rijk leven als dat wat zij beschrijven, zal altijd nog wel iets nieuws opleveren dat kan blijven inspireren en soms nog verrassen. Peeters heeft bv. ook uitstekend werk geleverd in zijn verhaal over de studio Hergé, vooral in zijn spitten naar de rol van de 'schaduwschrijvers': mensen als Jacques van Melkebeke of Bernard Heuvelmans bleken behoorlijk bij te dragen tot de scenario's. De ziel van Kuifje zal echter altijd die van Hergé blijven, en andersom. [Wilfried Poelmans]

Kuifje is 75 jaar jong, een uitstekend moment om een nieuwe biografie over Hergé te publiceren. Eerdere biografieën geven niet altijd een compleet overzicht van het leven van de schepper van Kuifje. De auteur geeft een indrukwekkend en volledig overzicht van het leven van deze veelbesproken stripkunstenaar. Peeters verweeft de privé-situatie van Hergé soepel met het schrijven en tekenen van Kuifje. De auteur is zelf een gerenommeerd scenarist en vertelt hier op meeslepende wijze over de wijze waarop Hergé telkens weer te lijden had onder de druk van het volgende album. Geen bewierookte of de grond ingeschreven hoofdpersoon, maar een heldere, doorzichtige levensbeschrijving. Een goed gedocumenteerde, leesbare en eerlijke biografie. Met een katern foto's in zwart-wit en achterin een uitvoerig notenapparaat, een literatuuropgave en registers op personen en werken van Hergé.