Als je iemand voor het eerst ontmoet, dan is de eerste indruk cruciaal. Dat is ook de makers van de reeks 'USS Kearsarge' niet ontgaan. In de eerste vier delen vielen de verzorgde en aantrekkelijke covertekeningen al op, en dit vijfde deel doet daar zowaar nog een schepje bovenop. De compositie, de kleuren en het realiteitsgehalte van het vreemde en imponerende vaartuig, alles benadert de perfectie. Tijd dus om de verantwoordelijke van deze pareltjes even uit de anonimiteit te halen. Schepper van al dit moois is Philippe Manchu, een begenadigde science-fictionillustrator met een duidelijke voorkeur voor alles wat rijdt, vliegt of vaart en met verschillende stripcovers op zijn naam.
Hoe mooi de cover ook mag zijn, we zijn benieuwd hoe deze nieuwe cyclus zich op gang trekt na een wat teleurstellend slot van de vorige cyclus. In de intro komen we te weten dat de republikeinse agente Eglantine gevangen zit in de conciërgerie. Om haar te bevrijden moet Gavroche een verbond sluiten met de machtige Parijse koning, die eist dat Gavroche in ruil één van zijn secondanten gaat bevrijden in de strafkolonie van Nieuw-Caledonië. Voor de tweede verhaallijn zorgt Zelda. Eerst moet ze met de onderzeeër USS Kearsarge een vijandelijk schip torpederen en daarna in Nieuw-Caledonië zorgen dat de Noordelijken exclusieve rechten krijgen op de nikkelleveranties, die heel belangrijk zijn voor de oorlog. Als intermezzo krijgen we eindelijk het gelaat van Victor Hugo te zien en dan begint een grote portie avontuur en actie waar ook de gebroeders Mauguy opnieuw deel van uitmaken.
Het is voorzichtig afwachten bij de lancering van deze tweede cyclus. De ondertussen bekende en typische onderdelen van de reeks komen weer terug: een relatief eenvoudig verhaal wordt goed onderbouwd met veel reële historische feiten en verfijnd met steampunk-elementen. Gavroche ontpopt zich verder tot superagent en Zelda blijkt ook een gevoelige kant te bezitten. Tot op de laatste pagina leek het of de bovennatuurlijke wezens voorgoed opgesloten zaten, maar daar zijn we vermoedelijk nog niet van af. Kleuren en tekeningen blijven over de hele lijn verzorgd, maar bij de bladschikking is het soms onduidelijk waarom er gekozen wordt voor inzetkaders en aflopende vlakken. Daardoor komt de bladschikking niet doelgericht over, maar eerder als een toevallig experiment. Het storyboard van Christophe Quet voelt ook wat ongemakkelijk aan. De Houdini-truc, de western-droom van Zelda en de kennismaking met Victor Hugo zijn te duidelijk gekozen als luchtige overgangspassages.
De reeks vertoont dus nog steeds een aantal mankementen en is verre van perfect, maar het blijft aangenaam om de vindingrijkheid en de culturele bagage van de auteurs te verkennen en je gewoon even te laten gaan. [Stefaan Froyman] Verberg tekst

Eerste deel van een nieuwe cyclus van dee stripserie. 'Hauteville House' speelt zich af in een alternatieve negenteinde eeuw, waarin de politiek en techniek zich anders hebben ontwikkeld. Gavroche sluit een deal met de koning van de Parijse onderwereld. In ruil voor de bevrijding van Eglantine uit de Bastille moet hij een misdadiger bevrijden uit een strafkamp op Nieuw-Caledonië. Gavroche aanvaardt deze overeenkomst en reist naar de Stille Zuidzee. Wat hij nog niet weet, is dat ook zijn rivale Zelda met een andere missie op weg is naar Nieuw-Caledonië. De eilanden worden bevolkt door gevreesde misdadigers, waarvan er een met de bijnaam 'de Tasmaanse duivel' het ergst is. Uiteraard worden beide spionnen op hun missie met hen geconfronteerd. Mooi getekend en met veel vaart verteld, is deze nieuwe cyclus van start gegaan.