Dilbeek

Een kleine, charmante fabel, dat is Schaap met laarsjes. Het ligt beslist niet voor de hand om met een schaap en een wolf nog een origineel verhaaltje te maken, maar Maritgen Matter slaagt daar toch in. Op een koude, winterse avond voelt Wolf de honger knagen en gaat hij op pad. In een schuur vindt hij Schaap. Het water loopt hem in de mond, maar hij beseft dat hij het slim aan boord moet leggen. Hij lokt schaap mee naar een verlaten meertje terwijl zijn honger groeit. Schaap heeft niets in de gaten, hij is blij dat hij eindelijk een vriend gevonden heeft. Door zijn naïeve speelsheid en zijn bezorgdheid begint er iets in Wolf te veranderen. Matter geeft dit heel subtiel weer en vooral dit maakt dit verhaal zo betoverend. Als Schaap voorstelt om samen te vissen, voelt Wolf zich opeens oud en moe. Hij begrijpt zichzelf niet. Hij gaat op Schaaps voorstel in, terwijl er naast hem een mals, warm schaap staat. "Mals, maar aardig". Toch blijft Wolf een wolf en uit wat hij zegt kan de lezer tussendoor opmaken dat hij wel een mals schapenboutje lust. Als ze samen op het ijs dansen, verliest Wolf zichzelf helemaal. Zingend van "Schaap is de buit" zakt hij door het ijs. Maar Schaap redt wolf en brengt zijn bevroren vriend in veiligheid. Later blijkt dat hij Wolf toevallig naar zijn eigen huisje bracht. Wolf bezweert hem terug naar zijn eigen schuur te gaan voor hij wakker wordt. Hij kent zichzelf.

De taal is van bij het begin heel klank- en beeldrijk: "Wolf sjokte chagrijnig met zijn slee door de sneeuw. De wind blies ijzig door zijn muts." De verwoording is verder zowel speels als subtiel. Zo noemt Wolf de schuur een 'aardig restaurantje' en als Schaap het verhaal van Wolf probeert samen te vatten, doet hij dat wel erg 'schaapachtig': "Een dichter uit Ervaringen. Met een belangrijke Uurwinding".

Dit warme verhaal over een bijzondere relatie is schitterend verbeeld door Jan Jutte in kleine zwart-witprenten met een rode steunkleur. Al op de eerste prent relativeert hij het beeld van de boze wolf door hem af te beelden met een sullig gezicht, een pofbroek en een rode slaapmuts. Als hij schaap vindt, fleurt hij duidelijk op en straalt de valsheid van zijn gezicht. Deze twee kanten komen voortdurend terug. Heel mooi is bijvoorbeeld hoe Wolf door Schaaps bezorgdheid en enthousiasme steeds sipper gaat kijken: je ziet dat er iets in hem wringt. Als zijn wolfse aard weer bovenkomt, tekent Jutte een rode schaduw van een boze wolf. Vertederend is de prent waar Schaap warm tegen Wolfs rug aan zit op de slee. En nog warmer wordt het als Schaap bij Wolf in bed ligt. Op het bed staan trouwens drie touwtjespringende schaapjes. Een laatste knipoog voor Schaap, die door het oog van de naald gekropen is.

[Jan Van Coillie] Hide text

Op een winteravond moet Wolf de kou in op zoek naar iets te eten. Hij komt bij een boerderij waar Schaap woont. Op sluwe wijze weet hij Schaap mee naar buiten te lokken. Schaap heeft niets in te gaten en ziet in Wolf een vriend. Als Wolf door het ijs zakt en helemaal bevroren is, brengt Schaap hem op de slee naar een huis waar nog licht brandt. Om hem warm te houden, kruipt Schaap bij hem in bed. Wolf krijgt een droom waarin hij Schaap opeet en schrikt daar zo van, dat hij Schaap vertelt dat deze de volgende morgen voor hij wakker wordt verdwenen moet zijn. Schitterend geschreven, en uitermate humoristisch verhaal over een vriendschap tussen twee dieren die eigenlijk niet kan. Briljant zijn de opmerkingen van Wolf dat hij Schaap eigenlijk alleen als een Schapenbout ziet, uitspraken die door Schaap niet opgepakt worden. De sluwheid van Wolf vertoont gelijkenis met de streken van de Vos Reinaerde. De zwart-witillustraties, met als steunkleuren rood, roze en grijs, sluiten naadloos aan op de tekst en geven deze een extra dimensie. Mooi vormgegeven boek met een aantrekkelijke omslag. Zilveren Griffel 2003 en Deutsche Jugendliteraturpreis. Voorlezen vanaf ca. 6 jaar, zelf lezen vanaf ca. 8 jaar. Hide text

Wolf sjokt, chagrijnig van de honger, met z’n slee door de sneeuw. Tot hij op een eenzame boerderij met grote stal botst met daarin een toch wel heel naïef schaap. Met een karamellenvers en de belofte ervaringen op te doen lokt Wolf Schaap uit de stal naar een afgelegen plek. Schaap, dat nog altijd niet in de gaten heeft dat Wolf hem wil oppeuzelen, stelt voor door touwtjespringen een wak in het ijs te maken, en zo vis te vangen om Wolf zijn honger te stillen. Wanneer Wolf in het wak valt, redt Schaap hem en brengt hem naar zijn eigen huis, waar hij Wolf blijft verzorgen tot deze hem smeekt te vertrekken.

Het is haast niet te geloven dat dit een schrijfdebuut is. Maritgen Matter werkte al langer als freelance illustrator, maar schreef pas na de geboorte van haar zoontje haar eerste (en voorlopig enige?) boek. Niet te geloven omdat haar taal zo helder is, en toch zo rijk aan verbeelding en vol humor. Zo spreekt Wolf over 'ervaringen', en interpreteert Schaap dit als een hoogst aantrekkelijke stad. Van bij de zin ‘Dit gaan wij stijlvol aanpakken,’ mompelde Wolf. Hij deed zijn muts af en haalde een ivoren kammetje door zijn haar.’ (p. 7) was ik compleet verkocht. Wolf als dandy die steeds meer gecharmeerd raakt door Schaap en uiteindelijk het bed deelt terwijl hij het schapenoor als een zacht lapje tegen zijn neus houdt. Hij wordt ronduit onweerstaanbaar geportretteerd, en zijn ommekeer is hoogst geloofwaardig. Niets kan zowel de karakters als de evolutie ervan beter in de verf zetten dan de zwart/wit met rood illustraties van Jan Jutte. Een heerlijk boekje om samen van te genieten. 

Hide text